Emocjonalne życie
Moje serce płacze
Do twych drzwi kołacze
Uratuj mnie, wyjmij
Do swych stóp przyjmij
Pokochaj jak człowieka
Bo na ciebie wciąż czeka
Ta myśl uboga moja
Niechaj będzie wola Twoja
Ja mam dosyć już wszystkiego
Brak mi wciąż uśmiechu twego
I choć wiem, że kłamiesz nieco
I niedługo łzy polecą
Będę trwać i dzielnie kroczyć
Uważać, by z drogi nie zboczyć
Jesteś silna i to czuję
Kto na duchu podbuduje
Nikt prócz ciebie nie da rady
Świat wciąż widzi ludzkie wady
Serce me jednak rozdarte
Dla mnie grosza nie warte
Lecz ty we mnie wierzysz
Własną miarą mnie mierzysz
Czy to miara miłości?
Czy chwila litości?
Brak w mej ocenie trzeźwości
Bo już zniknął cień radości
Płacz i smutek pozostaną
Długą linią nieprzerwaną
Rozpacz i trosk wiele
Tyle ran na mym ciele
Nie widzi nikt moich złości,
Bo w mym domu nie ma gości
Potrzeby nie ma już istnienia?
Jest, choć silne me wierzenia
w ludzkość, w zmiany
Każdy chciałby być kochany
Ileż prawdy w jednym zdaniu?
Nie ulega to wahaniu
Czy to w prawo?
Czy to w lewo?
Prosta droga jest do Niego
Chwalić, wielbić imię Jego
Kocham, słyszysz?
Nawet jeśli z bólu dyszysz
Wiedz, że kocham sercem całym
Świat stworzony tak wspaniałym
Mimo łez, czy rozpaczy
Każdy kiedyś to zobaczy
Że nie dane ludzką ręką,
Skończy się to wielką męką,
Zmieniać świata, co truchleje
Bo nikt nie wie, co się dzieje
I czy komuś swą pomocą
Nie
podłoży kłody nocą.
A to co to 🤔❓❓❓
OdpowiedzUsuńNapisałam ktoregok wieczoru taki wiersz. Wiem, że nie jest związany z tą tematyką, ale postanowiłam się podzielić. Nie podoba ci się?
UsuńMoże podoba a może nie 😛
OdpowiedzUsuńTo bardzo osobisty wiersz, ale pomyślałam, że skoro piszę to mogę wstawić także to. Wierszy na pewno nie będzie na biezbie, bo nie piszę za często. Potrzebuje takiego silnego impulsu, a żeby napisać cos takiego jak to wyżej, to także odpowiedniego nastroju, w tym przypadku mało wesołego. Z moją "poezją" już tak jest. Jest wena i potrzeba, to są rorównież wiersze. 😊
OdpowiedzUsuń