Rodział CXV

Perspektywa Heather 

- As, trzymasz się jakoś? - spytałam, gdy odeszłyśmy kawałek od dorosłych. Dziewczyna jednak nic nie mówiła, była zupełnie nieobecna i ciężko oddychała. Nie dziwiło mnie to, jej reakcja była jak najbardziej na miejscu. W końcu jako dziecko była bita i naturalne jest, że to na nią wpływa. Nigdy bym nie pomyślała, że pan Ingerman może być taki arogancki i agresywny - potrzebujesz czegoś? - spytałam, gdy dotarłyśmy do pokoju 

- spokoju - odezwała się cicho i położyła się na łóżku. 

- nie chcesz o tym porozmawiać? - zasugerowałam

- masz prawo do własnego zdania. Nie słuchaj ich - powiedziała to wyrażając chęć pocieszenia, mimo że była bardzo smutna - ciesz się, że nie mieszkasz z rodzicami. Z tego są same problemy 

- co masz na myśli? 

- nie widzisz jak dużo problemów narobił ojciec Śledzika

- a mama Czkawki? Ona ci pomaga. Czkawka ją kocha 

- wiem, ona jego też 

- i to też jest problem 

- mówię tylko, że nie masz czego żałować 

- ja to bym jednak chciała zobaczyć jak to jest, ale nie będzie mi dane. Nikt nigdy mnie nie chciał 

- bo nie jesteś dzieckiem bez przeszłości, dorośli tego nie lubią

- jak to? 

- to oczywiste, wolą adoptować dzieciaki bezproblemów, bez bagażu doświadczeń, bez prawdziwej rodziny 

- moja prawdziwa rodzina nie może mnie wychowywać 

- wiem, ale to nie zmienia faktu, że nie jesteś najlepszym kandydatem, to zawsze byłyby problematyczne święta i rozmowy o tym kiedy chcesz kogoś odwiedzić 

- nie rozmawiajmy o tym

- nie odwiedzasz ich? 

- niezbyt często. Dlaczego uważasz, że nikt ci nie uwierzy, jesteś naprawdę mądrą dziewczyną

- nie chodzi o inteligencje, jestem dzieciakiem z Pauperi

- i to wszystko przekreśla? Pochodzisz stamtąd? 

- nie, ale tam mieszkam 

- naprawdę nie? 

- zapytałaś więc nie wiedziałaś, dlaczego dziwi cię odpowiedź? 

- nie wiem, myślałam, że zawsze tam mieszkaliście

- pożar nie był na Pauperi 

- racja, przepraszam. Mówię o tym, że nie powinno się mieć uprzedzeń, a sama cię osądziłam

- nic nie szkodzi, czasami trudno połączyć wszystkie fakty 

- twoi rodzice długo tam mieszkali? 

- zamieszkali tam zaraz po tym jak się pobrali 

- czyli? 

- czyli długo, nawet bardzo długo

- tu jesteście - Czkawka zajrzał do pokoju - mogę wejść? 

- jasne - odpowiedziałam, ale chłopak słusznie poczekał aż jego przyjaciółka kiwnie twierdząco głową 

- mama mi powiedziała, co zaszło na zewnątrz, jak się z tym czujesz? - zadał bardzo otwarte pytanie 

- nie boli - odpowiedziała, wtedy zrozumiałam, że ukrywa emocje 

- to nie jest odpowiedź - chłopak mnie zaskoczył 

- nie wiem, tak samo gównianie jak za każdym razem - próbowała żartować - pan Ingerman po prostu dał mi do zrozumienia, że w jego oczach jestem nic niewarta 

- oberwałaś przeze mnie - wtrąciłam - przepraszam 

- nie przez ciebie, gdybym cię posłuchała, pewnie w ogóle do niczego by nie doszło

- nie ma sensu gdybać. Jest za to sens powiedzieć ci, że to co zrobiłaś było bardzo odważne 

- ale bardzo głupie 

- kiedyś zrozumie, że chciałaś mu pomóc i że był idiotą, że nie posłuchał. Nawet szybciej niż myślisz 

- jak to? 

- już zaczyna być widać siniaka - Astrid pogodnie się uśmiechnęła, miała piękny uśmiech 

- co zrobimy z tym projektem? - nikt nie spodziewał się takiego pytania w takim momencie 

- jutro wyjaśnię polonistce jaka jest sytuacja i zobaczymy co powie 

- nie chciałam, żeby tak wyszło, naprawdę

- przepraszasz mnie? - Czkawka był zdezorganizowany 

- nie powinnam była wdawać się w dyskusję 

- wtedy uznałby, że można się na tobie wyżyć - zasugerowałam

- to byłoby lepsze. Jesteście przyjaciółmi, potrzebujecie siebie nawzajem 

- byliśmy przyjaciółmi As

- wiesz, że to nieprawda, nie przestanie ci na nim zależeć 

- przynajmniej spróbuję 

Perspektywa Astrid

- Heathera zostaniesz na noc? - mama Czkawki weszła do pokoju zadając pytanie 

- nie, zaraz będę się zbierać 

- najpierw kolacja - stwierdziła kobieta - przepraszam Astrid

- za co? - byłam zaskoczona

- za to, że od razu uznałam, że to ty. Wybacz mi, proszę 

- powinnam pani podziękować, a nie wybaczać

- nie powinnam była rzucać oskarżeń w twoją stronę

- po tym co zrobiłam ma pani pełne prawo 

- już o tym zapomniałam 

- to niedobrze, że tak dobrze pani kłamie 

- Astrid, nic się nie stało 

- przepraszam, wtedy nie przeprosiłam 

- uznajmy, że jesteśmy kwita - uśmiechnęła się promiennie, a Heathera była mocno zdezerterowana, w końcu jako jedna nie wiedziała o czym mowa - chodźcie, zrobiłam naleśniki - zeszliśmy na dół i usiedliśmy przy stole 

- co teraz będzie? - spytałam 

- mówiłem, że w szkole wszystko załatwię - zapewnił mnie jeszcze raz Czkawka 

- tak, ale nie o to pytam - spojrzałam na kobietę 

- nie jesteś niczemu winna, jeśli chcesz możemy wnieść oskarżenie o pobicie 

- co? Nie absolutnie, pytałam o Czkawkę

- wszystko będzie dobrze, dogadałam się z jego rodzicami, ta sprawa jest zamknięta. Smacznego Astrid - kobieta spojrzała wymownie na mój pusty talerz. Nałożyłam sobie jednego naleśnika i zaczęłam konsumpcje 

- z dżemem są lepsze - zasugerowała Heather 

- wiem, ale to wciąż truskawki 

- racja, poczekaj - chłopak wstał od stołu 

- Czkawka, przestań nic nie przynoś - zareagowałam, ale i tak nie posłuchał

- jesteś uczulona? 

- na truskawki dość mocno, dlatego może lepiej nie ryzykować 

- dobrze, że mówisz. Postaram się zapamiętać. Na coś jeszcze masz alergie? 

- silną to już tylko na pszczoły, ale ich nie ma w pokarmie - zażartowałam 

- a niesilną? 

- od takiej nic mi nie będzie - syn kobiety wrócił z jeszcze dwoma słoikami dżemu o innych smakach 

- wybieraj 

- przestań, nie ma sensu otwierać 

- jest, ten i tak już się kończy. Heathera, który? 

- to może brzoskwinia 

- proszę bardzo - zjedliśmy kolację ze smakiem i poszliśmy jeszcze do salonu, żeby pograć w karty i trochę pogadać, zanim opiekunka przyjedzie po Heathere 

- macie matmę na jutro? - zapytała kruczoczarna

- tak, proste to było w miarę 

- proste? - zapytał Czkawka ze zdziwieniem 

- matma idzie mi nieźle. Pytałaś, bo cie nie wyszło, czy nie masz? 

- nie mam bo nie wyszło 

- poczekaj - poszłam do pokoju gościnnego, w którym śpię i wzięłam odpowiedni zeszyt. Gdy schodziłam po schodach byłam zmuszona użyć barierki, bo zaczął mi dokuczać ból w kolanie, mam nadzieję, że tylko chwilowy i zaraz przestanie. Podałam dziewczynie zeszyt - przepisz, a jutro na przerwie ci wyjaśnię 

- dzięki. To trochę dziwne, że umiesz matmę, a nie idą ci o wiele prostsze przedmioty 

- na matmie trzeba liczyć, a nie się wysławiać, czy pisać prace, myślę, że to może być ten problem 

- nie sądzę, piszesz całkiem nieźle 

- okej no to po prostu mam kiepską gadkę

- nieprawda - chłopak był uparty - po prostu wcale nie jesteś kiepska 

- dziwne stwierdzenie patrząc na to że może być mi ciężko zdać 

- poradzisz sobie, wszystko się ustatkuje i zaczniesz sobie radzić - pocieszyła mnie dziewczyna 

- nie zawalmy tego projektu i będzie w porządku 

- damy radę - zadzwonił dzwonek do drzwi. Gospodyni otworzyła, a nam ukazała się pani Danusia 

- dzień dobry, ciociu - Heathera zaczęła się zbierać 

- wiem, że stosowanie ograniczonego zaufania jest sensowne, ale następnym razem mogę odwieźć pani podopieczną 

- dziękuję i tak wracałam do domu, miałam po drodze 

- może da się pani zaprosić na herbatę 

- bardzo chętnie, ale innym razem, jest dość późno, a mam jeszcze kilka rozmów z dzieciakami 

- oczywiście 

- dzień dobry Astrid - trochę się zawstydziłam, ale kobieta była miła, więc powinnam zachować się tak samo 

- dzień dobry, właściwie dobry wieczór 

- znacie się? - mama Czkawki nie była wtajemniczona 

- tak, Astrid była moją wychowanką 

- to wie pani, że Heathera trafiła w dobre towarzystwo i ma doskonałą grupę na projekt - pani Danusia uśmiechnęła się życzliwie 

- a nie miało być was czworo? 

- wyjaśnię ci po drodze. Do jutra - odpowiedziała jej Heathera 

- do widzenia - odpowiedzieliśmy chórem i poszliśmy spać, to był ciężki dzień i choć z przygodami, to wieczór był naprawdę cudowny. Chciałabym, żeby częściej było tak miło i spokojnie.