Rozdział CVII

- dlaczego nie zaprzeczyłaś? 

- przepraszam, jak wrócę to wszystko sprostuje 

- nie musisz, tylko chciałem wiedzieć dlaczego

- jest trudna, nie miałam ochoty 

- jasne

- o czym chciałeś pogadać? 

-  jeszcze pytasz? 

- wiem, nie powinnam była tak znikać

- dobrze się chociaż czujesz? 

- tak, jest w porządku 

- to słabo pocieszająca wizja, jeśli źle się czujesz to nie ma problemu żebym cię zawiózł. Niby głupio, ale zdrowie jest ważne As

- przecież wiesz, że ja nigdy nie wyzdrowieje 

- As 

- wiem, przepraszam 

- nie przepraszaj. Wiem, że jest ci ciężko, ale pomyśl jeśli o siebie nie zadbasz to 

- to co? Szybciej umrę? Wielkie mi halo. Nie zrozumiesz tego. Żyjąc w taki sposób mam przynajmniej szansę zachować pozory normalności. Nie obchodzi mnie, że może mnie bardziej boleć, okej? I tak boli jak cholera, zawsze bolało. Pytasz mnie jak się czuje i oczekujesz, że powiem, że dobrze. Mogę tak odpowiedzieć, ale przecież i tak nigdy nie jest dobrze. 

- lepiej ci teraz? 

- absolutnie nie 

- chodź do mnie - otworzył ramiona, chciał mnie przytulić i wesprzeć

- nie dzięki 

- nie musisz być aż tak silna 

- wiem, ale po prostu nie lubię..., rozumiesz? - miałam jakiś dziwny opór przed powiedzeniem mu, że chodzi mi o dotyk, choć byłam pewna, że i tak zrozumiał, o co chodzi 

- pewnie. O czym sobie gadacie? - machnął głową w stronę salonu 

- koleżanka ma trochę problemów 

- trzeba wam pomóc? 

- nie, poradzimy sobie - zaczęłam zmierzać do wyjścia 

- As, a jak ręka? 

- może być. Trochę boli i trudno coś w niej utrzymać, ale przejdzie mi 

- okej, zrobię kolację, zjesz ze mną

- nie, dziękuję - odpowiedziałam, choć to nie było pytanie

- zjesz, bo inaczej poślę cię na terapię 

- dobra, ale później

- masz ciastka do tej herbaty - wyjął opakowanie z szafki, podał mi z uśmiechem i wyszłam. Heathera oglądała jakieś zdjęcia poustawiane na półkach, na jednym z nich nawet byłam, ciekawe czy pozna mnie w mundurze. Usiadłam na fotelu i wzięłam łyka herbaty 

- twój tata nie ma twoich zdjęć? 

- to nie jest mój ojciec 

- jak to? 

- no nie, to przyjaciel rodziny 

- to dlatego nie ma cię na fotografiach

- jestem, tylko mnie nie poznajesz - uśmiechnęłam się - trochę inaczej wyglądam 

- serio?

- tam po lewej i na środku 

- totalnie inaczej wyglądasz 

- to było dość dawno 

- widać, ale powiem ci, że chyba lepiej wyglądałaś 

- dzięki - podziękowałam ironicznie

- sory, nie chodziło mi o to, że jesteś teraz brzydsza, tak ogólnie o dyspozycji fizycznej mówiłam

- wiem, nie tłumacz się 

- to Diego i Thomas?

- jestem trochę w szoku, że poznajesz

- ich tak, ale tego psiaka nie pamiętam 

- to Astor. Parę tygodni po zrobieniu tego zdjęcia zdechł 

- przepraszam, nie chciałam, żeby zrobiło ci się przykro - chyba posmutniałam, chociaż nie było to celowe - chłopcy się z tobą kontaktowali?

- w sensie że Czkawka? 

- tak i Śledzik, są z tobą w grupie na zajęciach. Macie przygotować projekt 

- to nie, to znaczy gadałam z Czkawką, ale nic nie mówił 

- nie dogadujesz się z Ingermanem 

- nie da się ukryć 

- ale on jest całkiem miły. Co ty odwaliłaś? 

- nic, nieważne. To moja sprawa 

- okradałaś go? - spojrzałam na nią podejrzliwie. Nikt w szkole miał o tym nie wiedzieć. Tak ustaliła policja z rodzicami Śledzika - wiem że jest bogaty, a ty potrzebujesz kasy, ale jeśli tak to przegiełaś 

- dobra daj spokój, akurat ty to nie masz prawa prawić mi kazań

- zrobiłaś to? 

- nie miałam wyboru, żebym miała to bym tego nie zrobiła, nie jestem aż tak głupia, wiesz?

- ktoś cię zmusił

- nie da się ukryć, jak masz zlecenie to...

- musisz je wykonać 

- dokładnie - zapadła chwilowa cisza, było nieco niezręcznie 

- czyli dlatego tego nie polecasz? 

- a ty byś polecała walkę o życie i o wolność 

- niekoniecznie 

- no właśnie. Co to za projekt na polski? 

- trzeba napisać pracę, zrobić prezentacje, jakiś plakat i ulotki 

- sporo pracy 

- dlatego mamy aż dwa tygodnie 

- a ile tych ulotek? 

- sporo, bo mamy rozkręcić jakąś kampanię reklamową, oczywiście w szkole, a potem będzie jakieś głosowanie i jak jakaś grupa wygra to jej projekt będziemy realizować już tak naprawdę 

- a o czym to ma być?

- o czym chcecie. Mamy zauważyć jakiś problem i przygotować tak jakby program pomocy

- dlaczego robimy to na polskim?

- bo nasza pani lubi się angażować, poza tym nie narzekaj, przynajmniej masz szansę poprawić oceny

- czy naprawdę każdy już wie, że mogę z tego nie zdać? - zapytałam, choć sama nie wiedziałam kogo 

- no wiesz, nawet ja zdążyłam się zorientować, że dostajesz jedynkę za jedynką

- super. Gratuluję spostrzegawczości

- nie wkurzaj się na mnie, to nie moja wina 

- wiem, sory

- nie ma problemu. Pomóc ci jakoś? 

- wybacz, ale nie łapie 

- no nadrobić materiał, powtórzyć coś

- nie dzięki 

- na pewno? Opuszczasz dużo zajęć, a materiał nie jest łatwy 

- Heathera, poradzę sobie 

- Astrid, ja nie twierdzę, że sobie nie poradzisz, ale...

- ale co? 

- widzę, że masz jakiś problem, chcę ci chociaż trochę pomóc 

- wystarczy tego - wstałam i zaczęłam zmierzać w kierunku drzwi 

- wyrzucisz mnie?

- nie, sama stąd wyjdziesz 

- As - podeszła do mnie, zareagowałam dość gwałtownie, nie chciałam, żeby mnie dotykała 

- zostaw - ostrzegam ją

- As, ja nic nie zrobiłam - zbliżyła dłoń do mojego ramienia 

- Heathera, nie dotykaj mnie - zrobiłam przed nią unik i znów byłam obok fotela 

- co się stało? 

- powinnaś już iść

- Astrid, nie wyjdę stąd. Chcę wiedzieć, co się stało. Możesz mi to wytłumaczyć? 

- mogę, ale nie muszę. Wyjdź stąd 

- As 

- Heathera, zostaw mnie w spokoju - krzyknęłam, nie chciałam tego robić, ale się zdenerwowałam. Generał wszedł do pokoju i złapał mnie za ramię 

- As, wszystko dobrze? - nie spojrzałam na generała, tylko szybko uciekłam do kuchni. Doznawałam właśnie kolejnego ataku i nie chciałam, by ktokolwiek widział mnie w tej sytuacji - As - zawołał, ale nie zareagowałam 

Perspektywa Heather 

- to ja już pójdę 

- co jej zrobiłaś? - chciałam otworzyć drzwi, bo się przestraszyłam, ale były zamknięte 

- nic jej nie zrobiłam

- a co chciałaś zrobić? 

- uspokoić ją, nie wiem wsparcia udzielić. Naprawdę nic złego nie zrobiłam 

- jeśli Astrid powie coś innego, to pożałujesz, a teraz do widzenia - wyszłam z domu. Nie wiedziałam, co myśleć. Przestraszył mnie ten facet, ale mimo wszystko bardziej bałam się o Astrid, zmartwiła mnie jej reakcja, szczególnie, że było widać, że nad tym nie panuje. Nie zostaje mi nic innego jak poczekać do jutra na rozwiązanie tej sprawy.